mines and minerals, serifos, greece, 2021, group show
Ω, πιο πολύ απ’ τη Σελήνη,
Μη σχεδιάζεις θάλασσες να με σκεπάσουν στις σφαίρες σου,
Νεκρό μη με θρηνείς στην αγκαλιά σου, αλλά απόφυγε
Να διδάξεις τη θάλασσα, εκείνο που αυτή μπορεί να κάνει.
O more than moon,
Draw not up seas to drown me in thy sphere,
Weep me not dead, in thine arms, but forbear
To teach the sea, what it may do too soon
A Valediction: of Weeping, John Donne (1572-1631), The Major Works, Oxford Univeristy Press, σελ113.
“Βγήκε λοιπόν ο μοίραρχος Κυριακή πρωί, στο Λειβάδι, στην αποβάθρα, με γυμνό το σπαθι στον ώμο.”
Η Αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου, 21 Αυγούστου 1916, κείμενα-επιμέλεια Ν. ΣΚόνης, Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων Ελλάδας, 1990, σελ. 157.
“Από την άλλη μεριά, το μαύρο πέλαγος αγκομαχούσε, αγκομαχούσε συνεχώς, φούσκωνε κι αγκομαχούσε ακατάπαυστα, σαν να μην ήταν τα τεραστια αγκομαχητα του παρά μια-κάποια συνείδηση. Σα να υπέφερε η μεγάλη ψυχή της γης από αγωνία και τύψεις για την αμαρτία και τον πόνο που είχε γεννήσει εδώ και τόσους αιώνες.”
Μόμπυ Ντικ, Herman Melville, σελ. 371.
“«…Ου! Για έλα όμως πιο κοντά Στάρμπακ, χρειάζεται να εμβαθύνεις λίγο. Αν υποτεθεί πως το χρήμα είναι το μέτρο, ανθρωπέ μου, κι αν οι λογιστές έχουν λογαριάσει την αξιά που έχει το μεγάλο λογιστήριο, η υδρόγειος, ζώνοντάς τη με γκινέες, βάζοντας μία ανά τρία τέταρτα της ίντσας, μου επιτρέπεις τότε να σου πω πως η εκδίκησή μου θα αποφέρει ένα πρόσθετο κέρδος ε δ ώ – μ έ σ α» (χτυπώντας το στήθος του).”
Μόμπυ Ντικ, Herman Melville, σελ. 259.
“Πως που οδηγει το φρεαρ να ξέρει κανείς εκείνος ο υπόγειος μεταλλωρύχος, που δουλεύει μέσα σε όλους μας, ακούοντας απλώς το χτύπο της σκαπάνης του, τον πνιχτό εκείνο χτύπο που μετακινείται διαρκώς; Ποιός δεν αισθάνεται το αυγκράτητο τίναγμα του όπλου στο μπράτσο; Ποιά βαρκούλα είναι δυνατό να μην κουνιέται, καθώς τη ρυμουλκεί ένα πλοίο με εβδομηντατέσσερα κανόνια; Εγώ για παράδειγμα έγινα υποχείριο του συγκεκριμένου τόπου και χρόνου.”
Μόμπυ Ντικ, Herman Melville, σελ. 294-295.
“Ό,τι πολύτιμο υπάρχει μέσα μου, χωρίς εξαίρεση, έρχεται από αλλού εκτός από εμένα, όχι ως δώρο, αλλά ως δάνειο που πρέπει να ανανεώνεται αδιάκοπα. Ό,τι υπάρχει μέσα μου, χωρίς εξάιρεση, είναι απολύτως δίχως αξία. Και, ανάμεσα στα δώρα που έρχονται από αλλού, κάθε τι που σφετερίζομαι γίνεται αμέσως δίχως αξία.”
Η βαρύτητα και η χάρη, Simone Weil, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, σελ. 39.
“Το άπειρο που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο είναι στο έλεος ενός μικρού τεμαχίου σιδήρου. Τέτοιος είναι ο ανθρώπινος κλήρος. Αιτία γι’ αυτό είναι ο χώρος και ο χρόνος. Αδύνατο να μεταχειριζόμαστε αυτό το σιδερένιο κομμάτι χωρίς να περιορίζουμε απότομα το άπειρο που είναι μέσα στον άνθρωπο στην κόψη του ξυραφιού, μια λαβή στο χέρι, με το τίμημα ενός σπαρακτικού πόνου.”
Η βαρύτητα και η χάρη, Simone Weil, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, σελ. 88
“Η κάθοδος του Σωτήρα, στο Αναβατικόν του Ησαΐα, δεν συνεπάγεται την αποδυνάμωση των κακών αγγέλων από την ισχύ τους, υποδεικνύει όμως ότι η αρνητική φορά της καθέτου, το “κάτω”, προϋποθέτει και έναν οντολογικό αρνητισμό, μιαν αύξουσα αποδυνάμωση σε σχέση με το “άνω”, τον Πατέρα.”
Εμπειρίες της έκστασης, Ioan Couliano, σελ. 107.
“… ο προφήτης Ηλίας, μεταρσιωμένος στους ουρανούς, μεσα σε ένα άρμα που το τραβούν πύρινα άλογα, έχει μια περίεργη ομοιότητα με τον Παρμενίδη, που ταξιδεύει κι αυτός πάνω στο ηλιακό άρμα, πέρα από τις πύλες της Ημέρας και την Νύχτας.”
Εμπειρίες της έκστασης, Ioan Couliano, σελ. 25.
“Η εξαιρετική επίδοση των μυστικών λατρειών αποτελείτο ένα σκέλος της μεγάλης προσπάθειας των αρχαϊκών θρησκευτικών κύκλων για την αγόγγυστη υποταγή των πιστών στην αναγακαιότητα του θανάτου (…) που πρόσφερε η μύηση αμβλυνόταν το άγχος για τον θάνατο και οι μυημένοι μπορούσαν να ζουν αφθονώτερα την εδώ ζωή.”
Η θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα, Νικ. Παπαχατζή, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 101.
“Η κύρια μέριμνα των γνωστικών φαίνεται ότι ήταν η υπέρβαση της αίσθησης της αποξένωσης και απομόνωσης μέσω της επίτευξης ενός αισθήματος μεταμόρφωσης και ενσωμάτωσης σε ένα ευρύτερο Όλον.”
“Ακριβώς επειδή έχουμε φτάσει στα όρια του γεωγραφικού χώρου και έχουμε εξερευνήσει όλες τις παρυφές του πλανήτη, αυτό που μας απομένει είναι να καταρρεύσουμε προς τα μέσα, σε ένα διάστημα που περιστέλλεται καθημερινά εξαιτίας αυτής της αυξανόμενης κινητικότητάς μας…μέχρι το σημείο εκείνο όπου όλα τα ταξίδια έχουν ήδη γίνει.”
Η έκσταση της επικοινωνίας, Jean Baudrillard, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1991, σελ. 54.
“…σημαντική μερίδα του ζωικού βασιλείου πλοηγείται συχνά χάρη στα άστρα, χάνοντας τον προσανατολισμό της όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη φωτορύπναση που προκαλούν τα ηλεκτρικα φώτα των πόλεων.”